حس دیروز و بحث دیشب

این پایینی هارو دیشب نوشتم... ولی به نا بر دلایلی که پایین خواهم گفت... ذخیره کردم و الان گذاشتمش تو وبلاگ. عنوان پست پایینی،"حس امروزم" بود که تبدیل شد به "حس دیروز و بحث دیشب"... :

امروز تلاش زیادی کردم که تحقیق در عملیات بخونم... ولی چندان موفق نبودم...

امروز از صبح تا ساعت 11 ظهر، من و دُکی به هم زنگ نزده بودیم و به هم صبح به خیر نگفته بودیم... من منتظر زنگ دُکی بودم و دُکی هم متظر زنگ من بود... آخه یه کم از دیشب ازش دلخور بودم... تازگی ها یه کوچولو حساس شدم و قبول دارم که دُکی بی تقصیر بود.

بالاخره دُکی زنگ زد و یه عالمه با هم صحبت کردیم و لاو ترکوندیم.

عصر هم خیلی دلم گرفته بود و فرت و فرت به دُکی زنگ می زدم و غر می زدم... بعدش هم ییهو با خوندن پست یکی از دوستان... اوضاعم یه کم ابری شد و در مدت کوتاهی به صورت معجزه آسایی حالم خوب شد

گاهی با خودم فکر می کنم که شاید بعضی دوستای دنیای مجازی می تونن بهتر از دوستای دنیای حقیقی باشن... چون خیلی برام پیش اومده که با اینکه دور و برم پر از دوست و فامیل بوده... ولی باز احساس تنهایی کردم و با اومدن تو نت حالم بهتر شده...

البته شاید... نمی دونم... شاید هم این طور نیست

الان مامی و بابا رفتن پیاده روی و تو خونه تنهام... ولی دیگه دلم نگرفته و حالم توپه تـــــــــــــوپـه

منتظرم که داداشی و زنداداشی انلاین بشن، بچتیم.

ساعت 22:30 روز دوشنبه

دیشب همزمان با نوشتن این پستم... داداشی آن شد و یه عالمه با هم حرف زدیم... بعد هم مامی اینا اومدن و من کامی را سپردم به مامی و بابا و خودم رفتم که به دُکی زنگ بزنم که دلم براش خیلی تنگ شده بود... ولی همین جور شوخی شوخی... یه بحث جانانه ای بینمون شروع شد که دیگه به کل یادم رفت که پستی نوشتم و باید انتشارش می کردم.... این دعوا هم تقصیر من بود و هم تقصیر دُکی... انگار هر دومون دنبال بهونه بودیم به هر حال صحبت هامون تا پاسی از شب ادامه داشت و بالاخره آشتی شد و گرفتیم لا لا کردیم

به همین راحتی و به همین خوشمزه گی... دعوا شروع می شه و ادامه پیدا می کنه و تموم می شه

بین هر دعوا و هر آشتی... تنها یک قدم فاصله است... (الیا ادیسون)

اینا را واسه دُکی می نویسم:

با سلام و خسته نباشید خدمت دُکی گرامی... ببخشید که دیشب اذیتت کردم... ولی خوب شما هم من را اذیت فرمودید... با اینکه شما هی پشت سر هم از من عذر خواهی می کردید... ولی من گوشم این چیز ها را نمی شنید و هی ناراحت بودم... منو ببخش... شاید شبی که می تونست بهتر از این باشه... توسط دو انسان بهانه جو تبدیل به شبی دلگیر شد... ولی خوب آخرش عین آخر همه فیلما خوب بود... مگه نه؟

بیا به هم قول بدیم که اجازه ندیم از این اتفاقا دوباره بیفته... البته خوب معلومه که میفته... ولی کم و زیادش مهمه.

نتیجه گیری: باور کن از دلتنگی زیادی دیشب اون جوری شد... وقتی دوست دارم پیشم باشی و نیستی... آخرش همین می شه دیگه

مرسی که هستی و حتی با همین بحثا... به زندگیمون تنوع می دی

پی نوشت مخصوص جوجه کوچولوی عزیز:

جوجه جان بالاخره بخش نظرات را شکلک دار کردم... برو حالش را ببر